هم‌اکنون آمارهایی که از سوی دولتمردان و رئیس‌جمهور در خصوص اشتغال مطرح می‌شود، باعث شک و تردید کارشناسان شده؛ البته واقعیت‌های اقتصاد ایران نیز از سخت‌تر شدن شرایط اشتغال حکایت دارد.
آمارهایی که دولتی‌ها گزارش می‌کنند، طبق طرح‌های آمارگیری از نیروی کار است که با نمونه‌گیری از حدود ۱۲هزار خانوار انجام می‌شود. پس از آن، نتایجی که حاصل می‌شود، در میزان جمعیت ضرب شده و نتیجه کلی از روی این محاسبات به‌دست می‌آید.
آمارها حاکی از آن است که میزان اشتغال در فصل دوم سال ۱۳۹۲ حدود ۲۲٫۲میلیون نفر بوده که در فصل دوم سال ۱۳۹۵ به ۲۳میلیون نفر افزایش یافته است. از سوی دیگر، به طور متوسط میزان اشتغال خالص سالانه در دولت تدبیر و امید حدود ۲۸۰هزار نفر بوده؛ این در حالی است که این شاخص در دولت‌های نهم و دهم به ترتیب ۱۴۳ و ۱۵۱هزار نفر بوده است.
با توجه به این آمارها، سوال این‌جاست که بر چه اساسی دولت روحانی ادعای اشتغال صفر در دولت قبل را دارند و از سوی دیگر، میزان اشتغال در دولت خود را ۷۰۰هزار نفر عنوان می‌کنند.
این‌ها نشان می‌دهد که دولت در طول ۴سال گذشته در انتظار رفع و رجوع مساله مذاکرات و برجام بوده و حتی حل مشکل آب را هم به برجام موکول کرده بود. همچنین در طول این مدت تنها به انتظار ورود سرمایه‌های خارجی تمام شده توانسته حداقل ۶۰۰ هزار نفر شغل ایجاد کند.
در واقع دولت با چهار سال انتظار و دست روی دست قرار دادن و رها کردن بازارها به نام اجرای تفکر اقتصاد لیبرالی بی‌آنکه هیچ اقدامی در حوزه بهبود محیط کسب و کار بکند، بی‌آنکه بازار پولی – مالی را از منجلاب نجات دهد، بی‌آنکه یک طرح قابل بیان در حوزه اشتغال را مطرح کرده باشد و به رغم ایجاد اشتغال منفی ۳۱۳ هزار نفری در بخش صنعت، قادر به ایجاد سالانه بیش از ۶۰۰ هزار شغل بوده است.
